STAR GUARDIAN:
ดาวคู่แฝด

อาคาลิมองไม่เห็นดวงดาวบนฟ้าแล้ว ตอนที่ราคานพุ่งเข้าปะทะโซอี้ แรงระเบิดก็ทำให้เกิดแสงสว่างจ้ากระจายปกคลุมไปทั่วทั้งเมืองจนเธอต้องปิดตา และเมื่อเธอเปิดตาขึ้นมา สิ่งที่เธอเห็นก็มีเพียงพลังเวทมนตร์ที่ไหลทะลักออกมาเหมือนกับที่ไหลออกมาจากตาของราคาน พร้อม ๆ กับเสียงกรีดร้องของซาย่าห์ และภาพซาร่าห์ที่คลานอยู่บนพื้น หลังของเธอเต็มไปด้วยบาดแผลและคราบเลือด การ์เดี้ยนคนแล้วคนเล่าถูกกระแทกตกจากฟากฟ้า ร่วงหล่นลงมาถึงพื้นอย่างกับตุ๊กตา แต่พวกเขาก็ยังลุกขึ้นมาเพื่อเผชิญหน้ากับความตายได้อีกครั้ง

ไค’สะเคยอยู่ตรงนั้น เธออยู่ตรงนั้น ตรงที่โซอี้เคยอยู่ ก่อนที่อาคาลิจะได้พบเธอด้วยซ้ำ แต่มันสำคัญตรงไหนล่ะ? อาคาลิไม่มีพลัง แค่ความตั้งใจอยากช่วยคงไม่มีประโยชน์อะไร อาคาลิทำอะไรไม่ได้เลย เธอช่วยใครไม่ได้เลย! เธอทำอะไรไม่ได้! เธอ—

“อาคาลิ?” เสียงเรียกของไค’สะทำให้เธอสะดุ้ง หัวใจของอาคาลิกำลังเต้นรัว มือของเธอกำลังสั่นเทา “อาคาลิ... พวกเขาชนะแล้ว”

เธอพยายามตั้งสติ เพราะสิ่งที่ไค’สะพูดออกมามันไม่ใช่ความจริงเลย

ในขณะที่อาคาลิค่อย ๆ คลานออกมาจากที่หลบภัย สามสิ่งก็พุ่งเข้ามาปะทะจิตใจของเธอ สิ่งแรกที่ชัดเจนที่สุดเลยก็คือ โซอี้หายไปแล้ว หายไปในชั่วพริบตา และไม่น่าเชื่อสายตาซะจนอาคาลิคิดว่าเธอแค่ฝันไป

“พวกเขาชนะแล้ว” ไค’สะยังคงพูดซ้ำ

พวกเขามองไปยังเหล่าการ์เดี้ยนที่เข้าไปรวมตัวกันตรงจุดที่นีโกะอุ้มซาย่าห์ไว้ในอ้อมแขน

สิ่งที่สองที่อาคาลิเห็นก็คือรูปลักษณ์ของซาย่าห์ที่... เปลี่ยนไป ถึงจะดูเบาบาง แต่แสงอ่อน ๆ ก็เริ่มส่องสว่างจากตัวเธอ และเพชรที่อยู่บนหน้าผากของเธอก็หายไปแล้ว แม้แต่ชุดของเธอก็ดูสว่างขึ้น ในขณะที่ซาย่าห์มองไปรอบ ๆ อาคาลิก็มองเห็นสายตาของดวงตาสีเขียวพร่ามัวคู่นั้น และจำต้องรับรู้ถึงสิ่งที่สาม ว่าซาย่าห์กำลังมองหาใครสักคนที่ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว

“เขายอมสละตัวเอง เพื่อเธอ” ไค’สะกล่าว และอาคาลิก็ได้แต่พยักหน้ารับ “เขารักเธอ”

“แต่มันก็ไม่สำคัญอะไรใช่มั้ยล่ะ?” อาคาลิขัดขึ้นมา เธอสัมผัสได้ถึงช่องว่างที่เกิดขึ้นภายในจิตใจ รอยแยกที่เธอห้ามเอาไว้ไม่ได้ มิตรภาพ? ความรัก? แค่นั้นมันไม่พอ ไม่เคยพอ

“สำคัญสิ” ไค’สะเอ่ยเบา ๆ “เขาช่วยเธอไว้ ช่วยพวกเรา เรารอดได้เพราะเขาชนะ”

อาคาลินิ่งครู่หนึ่ง

“เธอต้องเสียเขาไปอีกครั้ง ไค’สะ” อาคาลิกล่าว พร้อมชี้ไปที่ซาย่าห์ “แบบนั้นเนี่ยนะคือชัยชนะสำหรับเธอ?” ไค’สะไม่มีคำตอบ

“มันแย่มากจริง ๆ” ในที่สุดไค’สะก็พูดออกมา “แต่ยัยสัตว์ประหลาดนั่นก็หายไปแล้ว ต้องขอบคุณเขา”

อาคาลิมองไปที่ไค’สะ เธอเห็นสิ่งที่ไค’สะเห็นในตัวราคานอย่างแจ่มชัด การเสียสละ อาคาลิรับรู้แจ่มแจ้งแล้วว่าไค’สะจะไม่ยอมอยู่เฉยเพื่อห่วงชีวิตตัวเอง ยิ่งถ้าเป็นการช่วยใครสักคนแล้วด้วย

“ทำไมเธอถึงไม่เคยคิดถึงตัวเองก่อน?” อาคาลิถาม

“เอาอีกแล้วเหรอ ฉันไม่ได้อยากรอดชีวิตจากจุดจบของโลกมาทะเลาะกันอีกหรอกนะ”

“ฉันไม่ได้อยากทะเลาะ!” อาคาลิรีบโต้ “ฉันแค่อยากเข้าใจ”

ไค’สะถอนหายใจ “ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยคิดถึงตัวเองก่อน ฉันแค่คิดถึงคนที่ฉันห่วงเป็นอันดับแรก เธอจำเรื่องคำร้องนั่นได้ไหม? ที่เธอโมโหฉันน่ะ?” อาคาลิพยักหน้าช้า ๆ “คำร้องนั้นเพื่อโครงการหลังเลิกเรียนล่ะมั้ง มันคืองานอาสาสมัครพาเด็ก ๆ ไปยังที่แบบทะเลหรือโซนอาร์เคด ในตอนที่พวกเขาไม่มีที่จะให้ไป มันดูเป็นวิธีที่ดีที่จะ—”

“กันไม่ให้เด็ก ๆ เอาตัวเองไปเจอปัญหา” อาคาลิต่อประโยค “เด็ก ๆ แบบฉันสินะ”

“เด็กหลาย ๆ แบบ ถ้าฉันไม่ช่วยเธอไว้วันนั้น เธออาจจะยังโดนเตะตูดจากการพยายามช่วยลูกหมาจรจัดอยู่ก็ได้”

อาคาลิพยายามยิ้ม “ที่เธอพูดก็ไม่ผิดหรอก”

“พวกเด็กที่ทำร้ายเธอในวันนั้น... บางทีพวกเขาก็อาจจะเป็นแค่เด็กนิสัยไม่ดี แต่ฉันแค่ลองคิด... คิดว่าถ้าพวกเขาได้มีสิ่งพวกเขาใส่ใจล่ะ? ที่ที่พวกเขาจะมีคนให้เป็นที่พึ่ง”

“แบบที่เธอพึ่งฉันเรื่องคำร้องนั่นน่ะหรอ?” อาคาลิรู้สึกเจ็บแปล็บขึ้นมาในอก

“มันไม่ใช่เพราะว่าฉันไม่อยากบอกเธอ” ไค’สะก้าวเข้ามาหาอาคาลิ “เหนือสิ่งอื่นใด ฉันอยากทำเรื่องนี้ก็เพราะเธอ” นี่สินะไค’สะคนดีคนเดิม ยอมเสี่ยงตัวเอง ทำในสิ่งที่อาคาลิไม่เคยขอ

“ฉันว่าฉันเข้าใจแล้ว” อาคาลิกล่าวแสร้งทำเป็นเข้าใจทั้งหมด “แต่ว่าไค’สะ คราวหน้าห้ามปิดไม่บอกฉันล่ะ เธอก็พึ่งฉันได้เหมือนกัน” ไค’สะพยักหน้า แต่อาคาลิส่ายหัวกลับ “สัญญาสิ”

อาคาลิยกนิ้วขึ้นมา ไค’สะทำตาม ทั้งสองเกี่ยวก้อยสัญญา กลีบดอกฟอร์เก็ตมีน็อตบนกำไลสีชมพูและสีน้ำเงินของพวกเขาเปล่งแสงส่องประกายท่ามกลางดวงดาว “ฉันสัญญา อาคาลิ”

ส่วนหนึ่งในใจของอาคาลิยังคงกังวลว่านี่จะเป็นสัญญาที่ไม่มีวันเป็นจริง สุดท้ายไค’สะก็จะเลือกอาคาลิมากกว่าตัวเธอเองอยู่ดี แต่ไม่ว่าอย่างไร ตอนนี้อาคาลิก็ขอดื่มด่ำไปกับช่วงเวลานี้ กับคำสัญญานี้ แม้ว่าในใจของเธอจะพยายามลืมเรื่องที่ผ่านมาอยู่ก็ตาม ลืมทุกเรื่องที่เปลี่ยนแปลงไป

อาคาลิเก็บความเจ็บปวดไว้ภายในส่วนลึก พร้อม ๆ กับรยางค์แห่งความมืดเส้นแรกที่เริ่มก่อตัวขึ้นในช่องว่างภายในใจ